...

Witam.
 Nie wiem od czego zacząć. Postanowiłam nie przepraszać znowu wszystkie osoby ale tym razem wyjaśnię pokrótce co się ze mną działo. We wrześniu na teście zobaczyliśmy upragnione dwie kreseczki, po czterech latach walki - udało się. Życzę Wam by tej walki żadna z Was nie przechodziła. Nie wiem mile leż wypłakałam przez ten czas, ile przykrych słów usłyszałam - nawet od znajomych... Nieważne było- minęło. Test powtarzałam dwa razy, dla pewności zrobiłam bete - byla bardzo wysoka, zaskoczeniem była wizyta u dr i bijące dwa serduszka. Popłakałam się na fotelu ze szczęścia. Udało się, będziemy rodzicami i to było najważniejsze...
Okazało się że to nie koniec zmartwień życiowych. Plamiłam, bałam się. Ustały. Na to miejsce pojawił się ucisk w nadgarstku i odrętwiałe 3 palce. Z zaplanowanych robotek ręcznych -niestety wszystkie poszły w kąt. Próbowałam coś haftować ale okupione było to wielkim bólem i w rezultacie postawieniem 10 do 30 krzyżów. Przestało mnie to bawić i sprawiać przyjemność wiec zaprzestałam. Tym bardziej ze w styczniu wylądowałam w szpitalu na niewydolność ciniowa szyjki. Miałam tam być tylko 5 do 6 dni. Niestety przeleżałam tam ponad miesiąc... Z rezultatem przedwczesnego rozwiązania. W 27 tyg i 2 dniach odeszły mi wody i tak 27 lutego na świat przyszły nasze ukochane maleństwa. Krzyś ważył 960g a Madzia 680g. Dziś już są znacznie większe. Mają problemy jak każdy wcześniak.
W każdym bądź razie ucisk pościł mi jakieś 5 dni temu i spokojnie będę mogła wrócić do krzyżyków. Dla tego też prosze o jeszcze chwile cierpliwości.

Dziękuje za słowa wsparcia przez ten czas :)  Trzymam kciuki za Wasze szczęśliwe rozwiązania :)